Tja en dan ben je gestopt. Nicotinepleister opgeplakt en een peptalk achter de rug. Eenmaal thuis op de bank een gek gevoel. Opwinding en onzekerheid en nog zoveel meer. Toen ik naar bed ging had ik al 4 sigaretten niet gerookt. Dat gaf best een goed gevoel!

De volgende ochtend werd ik wakker.. En toen voelde het allemaal toch niet zo spannend meer aan. Ik kon wel janken. Want mijn ritueel liep het eerste half uur al helemaal anders dan normaal. En de dag moest nog beginnen! Ik panikeerde enigszins en waar ik al bang voor was gebeurde: een emotionele uitbarsting. Ik moest huilen als een klein kind. Zo intens verdrietig voelde ik mij of was het wanhopig of bang of....? Het was alles eigenlijk en de dag moest nog beginnen. Een werkdag nota bene. Hoe moest ik voor de klas gaan staan? Mijn overtuiging om te stoppen met roken maakte plaats voor angst....

Ik zal niet te veel op de details ingaan, maar de 1e stopdag was een drama. Maar ik wilde niet gelijk al opgeven. Mijn doel was om die dag niet te roken. Ik wilde in ieder geval 1 dag niet roken.... En zo geschiedde. Maar dag 2 was ook moeilijk en dag 3 ook.  De nicotinepleisters deden hun werk, maar emotioneel schoot ik alle kanten op. Ik zat in een emotionele achtbaan. Toch had ik ook in de 1e week een feestje 'overleefd'. Maar vraag me niet meer hoe....

Week 1 bestond dus voornamelijk uit huilbuien... Oh wat had ik het zwaar. Toch wilde ik niet roken. Het zou namelijk niets oplossen. Ik zou een hekel aan mezelf krijgen en vervolgens weer verdrietig zijn om het feit dat het mij weer niet gelukt was.

Week 2 bestond ook uit huilbuien, maar iets minder. Er ontstond ook een bepaalde vorm van trots. Dat het mij gelukt was om al 2 weken niet te roken! Mijn partner vond mij een stuk rustiger (de huilbuien en de boze buien natuurlijk niet mee gerekend) en ook mijn omgeving was trots op mij.

Maar dan kwam 'het monster' weer tevoorschijn en kreeg ik weer een jankerig gevoel. Nergens op gebaseerd; pure ontwenning volgens mij. Dat kostte mij erg veel energie. Afleiding zoeken hielp goed: mezelf belonen met een glaasje wijn, hardlopen, kletsen, werken, op deze site lezen, op tijd naar bed etc. Mijn kinderen bleven ook een goede motivatie. Maar 'het momentje voor mezelf inclusief sigaretje' was ook echt een momentje alleen zonder kinderen. Heerlijk even rustig....Die momentjes waren lastig en nog steeds wel eens, maar zoveel minder... En dat geeft mij vertrouwen. Het gaat dus iedere week een stukje beter!

Het besef dat roken een verschrikkelijke rotverslaving is, is bij mij de afgelopen weken nog groter geworden. Vandaag zijn we 7 weken en heel veel huilbuien verder, maar rookvrij en met regelmaat ook nog blij!