Ik zit de hele avond al te lezen op het forum, en zal me voorstellen. Ik ben een 33 jarige mama van een peuter van bijna 3, wonend met man en werk halve dagen. Ik ben dus al vaker gestopt, de ene keer hing ik van ellende in de gordijnen, wilde ik mensen afschieten, of zakte ik in een hevige depressie (althans, ik dacht wel dat alles kwam door het stoppen, wat het roken en de verslaving natuurlijk nog meer macht geven dan ze al hebben), en de andere keer ging het fluitend, en voor hele periodes, langer dan een jaar. Het meest opmerkelijke vind ik, dat ik dus ondanks die ellendige stoppogingen, to h weer begin. Niet een keer, maar to h wel 4 of 5 keer dacht ik, 'eentje kan ik nu wel, ik kan dat. Ik heb het nu onder controle. Nu wel.' yeah right....

Toen ik zwanger was van mijn zoontje, ik stopte direct toen ik er achter kwam, helaas was dit dus onverwahct, maar goed, niet gerookt verder. En ook probleemloos, je motivatie is namelijk heel anders. 2 weken na de bevalling had ik het idee dat ik nog maar net gister gestopt was. Het zit echt allemaal in het hoofd. Ik verlangde er erg naar, ik had een rottijd, vond het heel zwaar i het begin. Een sigaret zou helpen. Even een moment voor mezelf. Even weg van de realiteit, van het niet om kunnen gaan met al die nieuwe spannende emoties. Ach, alleen bij een wijntje/biertje. Ach alleen savonds. Ach, alleen als hij slaapt. Ach... Op een gegeven moment zag ik in dat ik geirriteerd raakte, dat mijn zoon niet ging slapen, omdat ik nu toch echt wilde gaan roken buiten. Ik had liever een sigaret dan dat ik bij mijn kind was. Dat vond ik zo erg, dat ik met behulp van het boek de opluchting toen probleemloos stopte, na 4 maand roken. Geen centje pijn. Na een jaar of zo, kwam de overmoed toch terug. Van eens per drie maand, naar eens per maand, naar wekelijks, naar savonds, naar stiekum terwijl ik de hond uitlaat. Want ik wil niet dat mijn zoontje het ziet. Sta ik daar in de schuur. En als hij de hele dag thuis is ben ik chagerijnig omdat ik niet kan roken. Ik vind het heel erg.

Ik zag op een feest afgelopen weekend een dorpgenote, waarvan ik weet dat ze gestopt was toen haar zoontje was geboren 6 jaar geleden, met een pakje shag in haar hand, ik dacht 'goh, ik ben niet de enige, hihi, het is niet zo erg'... En savonds vertelde mijn moeder mij dat juist die dame gediagnosticeerd was met kanker. Misschien wel zonder relatie met het roken, maar dit vond ik zo shocking, ik wil niet dat mijn zoontje op zo jonge leeftijd mij zou moeten missen, wat een verdrietig gevoel. En dat, omdat ik het niet kan laten.

Ik ben nu de volgende ochtend gestopt, dat was afgelopen maandag. Na overigens zo om de dag gestopt te zijn voor een dag of zo, de afgelopen maanden. Zo vermoeiend. Niet echt bewust deze keer ook, ook niet bewust de laatste oeuk gerookt, beetje spontaan. Paar dagen gaat het goed, voel ik me sterk, fris, krachtig, baas over mezelf en mijn keuzes, en dan, raak ik geirriteerd, zoontje is vervelend, alles gaat mis, bla bla, super geirriteerd, kan wel met iets gooien, maar doe het niet. Zoontje in bed, en terwijl ik hem een verhaaltje voorlees zakt de spanning uit mijn schouders omdat ik ondertussen denk: ' ik ga er zo weer een roken ( zo sterk is die verslaving!) ik wordt hier helemaal gek van, ik ben er nog niet klaar voor', en geef het in mijn hoofd alweer op. Kom ik beneden, wil ik het pakje shag pakken wat er nog lag, berustend in mijn gefaalde poging, LIGT het er niet! Heeft mijn man ws. Alles opgeruimd. Slimme vent.

Ik ben nu dus de hele avond al aan het lezen om de knop weer terug te vinden. Waar is het inzicht? Het kan zo makkelijk en fijn zijn, al vanaf dag 1! Nou ja, het was een heel verhaal. Ik wil dus echt een niet roker zijn, vrij van dit waanzinnige verlangen, van dingen doen die je niet wilt.

Ook heb ik wel gelezen van dieoe depressies waar ik ook een paar keer ben in geraakt na een maand ongeveer, 2 x is me dat gebeurd, maar 2 of3 keer ook gewoon helemaal niet. Het is echt net hoe je alles bekijkt en beleefd. Des temeer verwijt ik mezelf dat ik het niet kan vinden nu, die juiste kijk. En zelfverwijt, is weer het binnenhalen van verslaving! Zo gaan we nog even door. Nou, ik blijf lezen en post af en toe wat, denk ik!