Geplaatst door StopTram op 11/01/2017 - 10:53
Lid sinds 15 apr 2013
1 december gestopt. Tot anderhalve week geleden ging het vrijwel moeiteloos.
Nu sinds anderhalve week ben ik volledig ontregeld. Maag van streek. Misselijk Soms hol gevoel soms alsof er een baksteen op ligt. Darmen doen maar wat. Heb van de HA wel vezels gekregen.
Slapen gaat nog steeds beroerd. En nu sinds anderhalve week de zenuwen erbij gekregen. Vaag schrik achtig gevoel in onderbuik. Alsof je constant over een verkeersdrempel rijdt. Van die vreemde golven. Beetje vreemd verhaal maar ballen kruipen dan volledig strak tegen lichaam aan. Heel irritant gevoel. Soms lijkt het op vlinders soms lijkt het op stress.
Dan psychisch volledig van het pad af. Angst (spierpijn is zelfs eng), paniek af en toe, het gevoel ergens schreeuwend naar buiten willen rennen en vooral vreemde emoties die ik niet snap. Zelfs af en toe de tranen die in mijn ogen springen. Ook geen enkele lol in dingen, geen uitwegen meer zien, wanhoop. Het schommelt de hele dag door tussen al deze vreemde gevoelens. Dit duurt wel een tijdje maar neemt wel af na een stuk wandelen komt dan soms weer terug. Zo tegen een uur of 11 in de avond lijk ik weer een beetje mezelf te zijn.
Ik snap er niks meer van. Het is dat ik het forum (van Paul123) las anders had ik er helemaal niet bij stil gestaan dat dit misschien door het stoppen zou kunnen komen. Mijn vriendin is gelijk met mij gestopt en heeft nergens last van.
Maar mijn god wat voel ik me raar, vreemd, niet mezelf, wat denken jullie? Zijn dit verlate (na 5 weken) afkickverschijnselen?
Herkent iemand deze freaky rollercoaster?
gr
Mart
hoi mart,met stoppen van het
Geplaatst door stoffie op 11/01/2017 - 12:23
Lid sinds 27 dec 2015
hoi mart,met stoppen van het roken kan je vreemde verschijnselen krijgen,als je het zelf niet vertrouwd of het duurd te lang stap dan even langs de huisarts,veel mensen krijgen klachten die ze eerst niet hadden,maar bij twijfel even langs h.a. sterkte
Hoi Mart, kan me voorstellen
Geplaatst door Monique567 op 14/01/2017 - 20:20
Lid sinds 23 nov 2016
Hoi Mart, kan me voorstellen dat het echt vreemd is wat je meemaakt....Ik ben pas zo'n 6 dagen voor de eerste keer in mijn leven gestopt na 43 jaar gerookt te hebben. Lijken psychische klachten iig en misschien zou je om een (tijdelijk) rust tabletje kunnen vragen aan je huisarts. Dat zou ik iig doen. Veel sterkte!
Hallo,
Geplaatst door Mart op 16/01/2017 - 09:45
Lid sinds 15 apr 2013
Monique en Stoffie dank je wel voor je serieuze reactie want ondanks dat de rest van dit draadje lijkt van niet, ben ik wel echt serieus op zoek naar hulp en antwoorden.
Aad bedankt voor de humor, dat is ook nodig soms.
Het gevoel wat ik bedoelde met die opmerking kan ik omschrijven als een pure adrenaline gevoel wat door je lijf giert. Dat levert ook de genoemde symptomen op.
Inmiddels 6 weken gestopt en dit weekend was het verschrikkelijk. Slapen gaat steeds slechter.
Borst en bovenrug (bij schouderbladen en er tussen) deden heel veel pijn. Vorige week al paar keer naar fysio geweest maar trok maar niet weg. Paniek en angst waar ik steeds dieper in terecht kwam. De angst om iets engs te hebben aan de luchtwegen. Heb me laten behandelen bij een massage salon (een betrouwbare). Dat deed vreselijk pijn en de rest van de dag had ik het benauwd en moeite met ademen. Na een flinke wandeling ging het weer een beetje. Wederom belabberd geslapen.
Gisteren (zondag), wat een vreselijke dag. Ik wilde alleen maar in bed liggen en was zo bang. Ergens rond vier uur ben ik gaan douchen. Daarna weer terug in bed gekropen, mijn vriendin begon tegen me te praten en toen barstte er iets. Ik heb zo verschrikkelijk veel en hard gehuild. Ik heb als volwassen man nog nooit gehuild, op de meest vreselijke gelegenheden zelfs niet. Maar nu kwam alle wanhoop, angst en dergelijke in één keer naar buiten. Het leek alsof er geen stop meer op zat. Uiteindelijk gestopt en toen even met zijn tweetjes in bed gelegen. Ik was voor het eerst in weken tijd even rustig en leeg. Het duurde niet lang helaas. maar van die 2 uur heb ik intens genoten. Er schoten weer onzinnige gedachten naar voren. Iets over een bureau wat ik nog moet opknappen. Voor het eerst sinds 30 december 2016 even niks over ziekes, dood, wanhopige toekomst, etc etc etc.
Ik heb van dat moment genoten.
Maandagochtend is het nu en het adrenaline gevoel wat ik zo onhandig beschreef hierboven is weer terug, een intense behoefte om weer te huilen, alleen nu ben ik alleen op mijn werk, mijn meisje is niet in de buurt. De tranen springen wel in mijn ogen maar het doorhuilen van uit diep uit je buik zoals dat gisteren wel lukte dat gaat nu niet. (Dit was voor mij nieuw, nooit geweten dat dat zo goed kon helpen.)
Ik hoop dat het snel over gaat. Ik trek dit niet lang meer op deze manier. Het enge is ook de twijfel. Komt het wel door het stoppen met roken of komt het door de al aanwezige hypochondrie (angststoornis). Is het een versterkt effect? Ik weet het even niet meer soms. De hele dag ben ik in discussie met mezelf.
HET IS EEN SPIER HET IS NIKS ENGS.
HET KOMT DOOR HET STOPPEN, JE BENT NIET GESTOORD GEWORDEN
ETC
Ik ben bekaf. Ga proberen nog iets van de werkdag te maken. Alhoewel ik moet toegeven dat gisteren en vandaag voor het eerst ik momenten heb gehad dat ik dacht. Ik ga nu een pakje halen en kijken of ik dit gevoel kan wegnemen. Ik heb dat niet gedaan. Ik ben dus nog hartstikke clean.
Dank jullie wel voor de aandacht.
Ik ben nu 4,5 maand gestopt
Geplaatst door KarinO op 16/01/2017 - 11:08
Lid sinds 25 nov 2016
Ik ben nu 4,5 maand gestopt en heb 38 jaar gerookt. Mijn hele lijf voelt raar en heb inderdaad last van emoties. Roken beinvloed je emoties en andere gevoelens. Je moet dus (opnieuw) leren omgaan hiermee. Dat is erg lastig. Lijkt wel of het op dit moment alleen maar erger wordt. Toch kan ik het volhouden. En jij ook! Zet hem op!
Je bent overduidelijk
Geplaatst door dilletant (niet gecontroleerd) op 16/01/2017 - 11:49
Lid sinds
Je bent overduidelijk TIJDELIJK psychiatrisch patiënt en dat heeft dus een neurologische verstoring als basis en niet een psychologische al is die wel het gevolg daarvan en onmiskenbaar aanwezig. Je kan een psychiater raadplegen, waarschijnlijk gaat Nortrilen wel helpen.
Hoi Karin,
Geplaatst door Mart op 16/01/2017 - 17:48
Lid sinds 15 apr 2013
Hoi Karin,
Dank je wel voor je reactie en support!
Goed van je zeg dat je 4,5 maand gestopt bent. Jammer dat het momenteel lijkt erger te worden.
Weet niet of dat met mij ook zo gaat? Ik heb nog steeds de hoop dat ik wakker word en dat alles weer normaal functioneert. We gaan het zien. Heb wel effe voor de zekerheid donderdag een afspraak gemaakt met de huisarts om zijn mening even te vragen.
Dan even een kleine mindfuck, ik kan namelijk prima anderen supporten. Alleen mezelf lukt niet.
Karin kom op! Je kan het! het trekt vanzelf weg. Lees de thread van Paul123 maar die hier vlak onder staat. Hij schreef dat het geleidelijk aan beter werd. Voor mij zelf was het ook prettig om te lezen dat ik niet de enige volwassen vent bent die gehuild heeft. Blijft toch een ding he? Maar fuck it, het luchtte echt een beetje op, tijdelijk.
Hoe dan ook Karin, lees dat hele verhaal maar. Voor mij herkenbaar. Herkenbaar genoeg om te durven om mijn verhaal hier te schrijven.
@dilettant, dank je wel voor je verklaring. Ik denk dat je zomaar gelijk kan hebben. Zal donderdag kijken wat de huisarts van die drugs vindt. Ikzelf wil het liever zonder doen eigenlijk, als het effe kan.
@monique567,
Geplaatst door Mart op 16/01/2017 - 18:03
Lid sinds 15 apr 2013
@monique567,
Hoe gaat het nu met je ? Ruim een week gestopt met roken. Klasse. Volhouden he. Ik hoop echt dat jij bespaard blijft van deze perikelen. Zet hem op!
Donderdag effe bij de HA langs. Misschien heeft ie een lekker niet verslavend pilletje wat super werkt. Of misschien ben ik weer hersteld dan. Geen idee. We gaan het zien.
He Mart,
Geplaatst door ytje op 16/01/2017 - 18:57
Lid sinds 01 feb 2014
He Mart,
Wat een waardeloze gevoelens zeg....ik ken ze, ik zag je stukje bij het verhaal van Paul, moest toch even hier komen lezen.
Je gedachte gaan een eigen leven leiden, het gevoel het niet meer in de hand te hebben, zoek afleiding, doe alleen maar leuke dingen, veel de buitenlucht in, probeer positief te zijn.
Ik weet wel, het is een soort van kettingreactie, er gebeurt iets, daardoor komt er een gedachte ( meestal geen fijne dus), daarachteraan een gevoel, een rotgevoel.
Ik kan er nog veel langer over doorgaan, weet niet of je daarop zit te wachten. Maar geloof erin, dat alles goed gaat komen!
Hoi Mart, met mij gaat het
Geplaatst door Monique567 op 16/01/2017 - 19:07
Lid sinds 23 nov 2016
Hoi Mart, met mij gaat het best...morgen naar Dekkerswald in Nijmegen voor de vooronderzoeken. Ik ga daar als het goed is voor longtherapie naar toe...Moet nog de gesprekken (een dag) en morgen dus..Al vroeg weg hier want ik kom uit Limburg ;) Ik hoop dat de huisarts je verder kan helpen...had je een berichtje gestuurd vanmorgen maar toen ik vanmiddag keek was het er niet meer..
Heb sowieso best steeds problemen hier met inloggen (terwijl ik al ingelogd ben) enzv....Maar belangrijker is dat jij je weer goed gaat voelen...want dit kan niet...Als je moet huilen en er komen geen tranen gewoon gaan schreeuwen thuis...Heb ik ook gedaan, had al 10 jaar niet meer gehuild terwijl er hele erge dingen waren gebeurd....Maar had het opgesloten in een kastje in mijn hoofd en op slot gedaan omdat ik geen pijn meer wilde voelen...En nu ben ik gestopt en ben ik heel, heel erg emotioneel...Als je je nog eens kan laten gaan doen!...daar heb je niemand bij nodig Mart! Veel sterkte en ben benieuwd wat de HA zegt.
Daar ben ik weer even.
Geplaatst door Mart op 18/01/2017 - 13:26
Lid sinds 15 apr 2013
Daar ben ik weer even.
Wauw. Wat er de afgelopen dagen nou weer allemaal gebeurt. Letterlijk een achtbaan.
ik was gestopt met schrijven op de maandag. Het gevoel is in de loop van de dag weggetrokken. Om een uur of 5 begon ik me redelijk te voelen en had echt zin om zoals afgesproken met mijn allerliefste schatje uit eten te gaan. Het ging prima. In de auto ging het goed, in het restaurant ging het steeds beter en heel af en toe voelde ik mezelf weer een beetje. IK kon weer lachen en we hadden weer lol. NA het eten hebben we een lekker stukje in de kou gelopen en later op de avond hebben we ouderwets een spelletje op de Playstation gespeeld. IK kon me er toe zetten ik had er zin en verdomd als het niet waar is ik vond het nog leuk ook. Ik voelde me prima en ging vol goede moed slapen met het idee. Ik ga nu goed slapen en dan is alles over.
Dinsdag ochtend. Ik word wakker en heb redelijk geslapen, uitgerust ben ik niet en ben weer ruim voor mijn wekker wakker. Ik zou thuiswerken dus kon rustig aan doen. Om 8:15 begon het gevoel weer. Pijn in de borst. rug, schouders, ademen ging lastig, adrenaline gierde door mijn lijf, misselijk, leeg gevoel, baksteengevoel afwisselend. Schrikken alsof je verliefd bent. HEt probleem was dat ik dus alleen was. Hartstikke bang om te gaan douchen zelfs. Ik had echter wel een afspraak om 10 uur dus uiteindelijk moest ik me wel haasten omdat ik niet op gang kon komen.
Tijdens die afspraak ging het steeds en steeds slechter. De zenuwen gierden door mijn lijf en alle bovengenoemde verschijnselen. De afspraak schoot ook maar niet op voor mijn gevoel. Normaal geen moeite met lange meetings maar dit ging echt niet. Direct na de afspraak ben ik de server ruimte ingevlucht. De enige plek waar ik even alleen kon zijn. ondertussen. Kwamen de golven met gevoelens, wanhoop, paniek, emoties, angst naar boven gutsen.
Naar aanleiding van mijn berichtje belde mijn vriendin mij op en zodra ik opnam begon het. Ik kon niet stoppen met huilen maar kon ook niet naar buiten rennen. Alles deed pijn. Ik wilde en moest direct een longfunctietest doen want voor mijn gevoel werkte er niks meer goed. Dat deden ze niet bij de huisarts . Bovendien was de huisarts heel erg druk, ik voelde me opgesloten en bang en ik kon geen kant op (letterlijk, ik kon namelijk met mijn rode kop vol tranen en hyperventilatie niet met goed fatsoen door het gebouw lopen, dus ben in het schemerdonker blijven zitten. Mijn vriendien (M.) heeft voor mij de huisarts gebeld en de situatie uitgelegd. We konden om 3 uur die middag terecht. Zij is naar mij toegekomen en een uur later zaten we samen in de auto. Zodra zij instapte in de auto begon het weer en ik kon niet stoppen. Daarna praatte we wat en na een wandelingetje waren we ruim op tijd bij de huisarts.
Ik denk dat ik zo'n beetje van half 11 tot 2 af en aan van die huilgolven heb gehad. Verschrikkelijk. OOk bij de HA toen ik moest vertellen wat er was moest M. Het overnemen want ik begon weer. ZIj ook en we zaten samen te huilen bij HA.
Hartslag, zuurstof, bloeddruk, longen luisteren. Alles was gelukkig goed. Heb wel een zeer lichte variant van Oxazepam gekregen om angst weg te nemen en om te kunnen ontspannen. Na de huisarts zijn we naar een koffietentje gelopen en hebben daar naar de zee zitten kijken. Ik schoot nog twee keer vol daar. Daarna ging het weer goed en met het eten en in de avond was ik weer mezelf. Dus besloten om geen Pammetje te nemen.
Woensdag , veel te vroeg wakker weer. belabberd geslapen. Binnen het uur begon alles weer opnieuw. GElukkig had M. geregeld dat we allebei thuis konden werken. Ik ben dus niet alleen vandaag. Desalniettemin. rond 8 uur begon het weer van voren af aan. Bijkomend nadeel was dat mijn kies ook nog eens afbrak dus ik moest ook nog even naar de tandarts voor wat noodingrepen en dergelijke. Rond 10 uur kwam het golvende gevoel. Rond half elf ging alles weer los. Tranen uit het niks. Drie kwartier later onder de douche gesprongen naar de tandarts gegaan en nu ben ik weer thuis. Momenteel gaat het weer redelijk. Had weer beetje zin om te typen aan jullie.
Wat een achtbaan is dit! Ik twijfel of ik vanavond een pammetje inneem. Het is verleidelijk moet ik zeggen maar wil het ook alleen doen maar wil mijn baan niet verliezen want ik functioneer echt stukken minder nu. Moeilijk allemaal. We zien het vanavond. Hopelijk gaat het vanavond inderdaad weer goed want ik genoot zo van simpele dingen als een kopje koffie drinken of weer een grapje kunnen maken zonder schuldgevoel dat ik geen grapjes kan maken ofzo. Schuldgevoel......een emotie die ik nog niet eerder heb genoemd. Ergens sijpelt die er soms ook door heen denk ik. weet ik veel. Ik snap al die emoties niet. Heb er 37 jaar bijna niks mee gedaan en heb alles lekker rationeel opgelost. Heel raar als dat ineens simpelweg niet meer kan.
Dan nog een vraag: M. Heeft een theorie: Ik heb afgelopen weekend omdat ik me zo klote en zenuwachtig voelde en alles zo'n pijn deed een diepte bla bla bla massage ofzo genomen bij zon betrouwbare chinese salon. Ik weet niet of dat kan maar de theorie van M is dat die een luikje hebben opengekneed waardoor alles er ineens zo uitkomt. iemand daar ervaring mee?
Even een korte update: Om te
Geplaatst door StopTram op 26/01/2017 - 22:31
Lid sinds 15 apr 2013
Even een korte update: Om te beginnen, Aad dank je wel voor je reactie. Ik had er niet veel aan. Maar desalniettemin. Leuk dat je meeleest.
Wat is de status nu. Wel, de vrijdag na mijn vorige verhaal zijn we samen weer naar de huisarts geweest. Ik heb elke dag de symptomen van uur tot uur opgeschreven in de hoop dat er een goede analyse gemaakt kon worden
De dagen waren moeizaam, veel huilen, veel wanhoop, veel ellende. Veel wandelen. Godzijdank heb ik de avonden nog. Die blijven prima en dan ben ik mijzelf gelukkig weer.
Vrijdag dus kwamen we goed voorbereid en vrij rustig bij de huisarts. De analyse was vrij snel. Geen maag darm onderzoeken en dergelijke maar alle verschijnselen van een depressie. Anti depressiva voorgeschreven gekregen. Citalopram. Ik was in shock. Het greep me echt aan. Ik moet aan de anti depressiva. Alhoewel het verhaal van Serotonine tekort wel plausibel klinkt
Ik heb dat nog even geweigerd.
Vrijdag middag, Zaterdag en Zondag heb ik aan M. alle geheimen en opgekropte gevoelens, jeugdherinneringen, angsten en dergelijke verteld. Wederom middagen lang gehuild. Wederom in de avonden mezelf herpakt en gelukkig kon ik in de avonden wat stress wegnemen bij M. voor wie het ook een beetje veel aan het worden is.
Zondag avond besloten om de Citalopram in te nemen samen met een Pammetje. Dit ging echt niet meer.
Wat een hel. Bijwerkingen zijn vreselijk. Gejaagd, Hartkloppingen, trillende benen, Somber, Angstaanvallen, alles wordt nu versterkt. Ik ben er de afgelopen dagen letterlijk wel depressief van geworden. Ik wil mijn bed niet uit, wil niet naar buiten. De huilbuien zijn er nog al zijn ze wat minder en korter geworden.
Wat twijfelen we aan alles nu. Doe ik er goed aan om die AD te blijven slikken? Ik heb wel een angststoornis waar we de behandeling op 9 maart voor gaan starten. Dit schijnt daar ook voor te helpen.
Maar gelukkig blijf ik in de avonden mezelf weer terugvinden. Morgen een afspraak met een psycholoog om ons verhaal te toen. We twijfelen zo aan de analyse depressie, ook het stoppen met roken zit nog in ons achterhoofd.
MIsschien is dat het wel toch? Ik wil van de AD af , want dat zit me niet lekker, maar durf ook niet te stoppen en wil niet eigenwijs zijn. Wil namelijk snel van deze onzin af.
Inmiddels zit ik namelijk ook nog eens in de ziektewet. Want werken ging echt niet meer.
Volgende week weer overleg met de huisarts. Tot die tijd doorslikken of stoppen? Dat is de vraag.
Meerdere malen op het punt te staan om een pakje te kopen en het te testen. Weekje roken om te kijken of het opgelost is . Hebben we nog niet gedaan. Wil het ook eigenlijk niet.
Later meer.
Roken gaat er zeker voor
Geplaatst door irritantedebiel... (niet gecontroleerd) op 27/01/2017 - 01:37
Lid sinds
Roken gaat er zeker voor zorgen dat je klachten onder de pet worden gehouden, maar dat luikje is nu opengetrokken dus dat gaat niet lang duren voordat de klachten in volle omvang en veel krachtiger nog weer naar buiten komen. Beter nu maar meteen onderkennen en niet meer gaan roken. Niet gaan werken, en zeker daar je niet druk over maken, dan komt het sowieso niet goed; Dit is een overduidelijk geval arbeidsongeschikt, en nu weer gaan werken heeft als resultaat afgekeurd voor de rest van je leven, dus neem rustig de tijd. Misschien eerst maar eens wachten of de medicijnen aanslaan, erkennen dat je ziek bent, en eerst eens van die overspannenheid zien af te komen? Wandelen met muziek afgewisseld door veel slapen, je er maar aan overgeven? Even NIETS moeten.....Dit kan maanden gaan duren, leg je daar bij neer, dat is de eerste stap naar genezing.
Hoi Mart,
Geplaatst door Hanzie op 10/04/2017 - 17:00
Lid sinds 02 apr 2017
Hoi Mart,
Wat een ellende zeg. Ik herken er heel veel in en ben benieuwd hoe het nu met je gaat.
Ik ben sinds 3 maart gestopt en had eerst ook nergens last van, maar die knoop in je maag, depressie, gierende zenuwen absoluut. Hopelijk voel jij je nu wat beter.
Groet, Hanzie
Ik herken hier heel veel van.
Geplaatst door JeanneMJJ op 21/04/2017 - 15:12
Lid sinds 21 apr 2017
Ik herken hier heel veel van. Ben nu 6 maanden gestopt na 30 jaar stevig paffen en dat ging in het begin boven verwachting prima. Maar sinds ongeveer een maand voel ik me opgefokt en angstig, als ik iets moet beslissen gieren de zenuwen door mijn lijf en kan ik niet meer nadenken. Er komt nauwelijks iets uit mijn handen, het enige waar ik wat rustiger van word is het huis uitgaan en lopen.
Vooral 's ochtends heb ik last van angst, ik schrik met hartkloppingen wakker. Hoop dat het over gaat, wil absoluut niet meer roken want lichamelijk heb ik me nog nooit zo goed gevoeld. Maar die angst en dat opgefokte gevoel is om wanhopig van te worden. Ik kan het ook niet wegredeneren. Moet mezelf voorhouden dat toen ik nog rookte ik ook soms langere periodes depressief was, alleen niet zó.
Sterkte, probeer niet te
Geplaatst door Rapunzel op 22/04/2017 - 12:13
Lid sinds 02 mei 2015
Sterkte, probeer niet te roken...... Als je huilt, raak je stresshormonen kwijt via het traanvocht, dus dat ontspant. Het lijkt me hoopgevend dat je verder ook ontspant van je hart luchten, bij je vriendin. Of van uit eten, wandelen, enz..
Reactie toevoegen