Bergbeklimmen

Weten jullie welke vergelijking ik wel 'ns maak voor mezelf? Alsof we hier op het forum samen aan het bergbeklimmen zijn. Een aantal van ons is al op de top en roept zo af en toe (een enkeling heel vaak) eens iets naar beneden. Over hoe mooi het is en hoe ze van het prachtige uitzicht genieten. Vaak wijzen ze de klimmers die al een eindje gevorderd zijn op de gevaren die er toch nog zijn in het laatste stukje naar de top. Want iedereen weet dat de moeilijkheid van deze berg het beginstuk is. Als je wat hoger bent wordt de klim wat makkelijker. Maar wel met een aantal onverwachte gevaren.

Er zijn klimmers bij die hun eigen route kiezen. Zo af en toe zie je ze op een helling verschijnen, roepen dat het goed gaat, waarna ze weer verdwijnen om na een tijdje zomaar weer op te duiken. Of niet. Ze kiezen hun eigen hulpmiddelen en doen het voor een groot deel op eigen kracht. Een deel haalt de top, van een ander deel wordt nooit meer iets vernomen.

Er zijn er ook die klimmen samen. Soms van te voren afgesproken, soms ontmoeten ze elkaar aan de voet van de berg en beginnen gezamenlijk aan de tocht. Vaak ontstaat er tussen de gezamenlijke klimmers een soort band. In de trant van wij doen het samen.

Je ziet ook allerlei verschillende hulpmiddelen bij de klimmers. De ene klimt zonder hulpmiddelen, de ander gebruikt touwen, haken, speciale voeding, kauwgom, pleisters. Zelfs het gebruik van moderne lasertechnieken komt voor. Kortom alles wat nodig kan zijn om de top te bereiken. Vaak wordt er gewezen op een winkeltje waar (even voor de Vlaamse lezers: gratis! we blijven Nederlanders nietwaar) een speciaal metertje kan worden verkregen waarmee zeer nauwkeurig de positie bepaald kan worden.

Sommige klimmers zijn goed voorbereid en zijn al een tijdje aan het trainen, anderen beginnen onvoorbereid. Weer anderen zijn nerveus, vragen zich af of ze het wel kunnen.
Tijdens de klim blijkt dat sommigen "talent" hebben, en vrij gemakkelijk (althans op het gezicht) naar boven klimmen. Anderen hebben het heel zwaar en klimmen op het tandvlees verder, vastbesloten de top te halen.

Het leukste van alles is dat vrijwel iedereen, die met de klim bezig is, elkaar aanmoedigt. Ervaringen worden uitgewisseld, en adviezen worden gegeven over hoe een volgend gedeelte overwonnen kan worden
.
Soms valt er wel eens iemand naar beneden. Als de "valler" goed gezekerd is, wordt hij door een medeklimmer weer omhoog getrokken, en kan de klim hervat worden. Er valt ook wel eens iemand echt helemaal naar beneden. Door de blessures, die dan worden opgelopen, lukt het niet om weer voldoende moed en (wils)kracht te verzamelen om de klim opnieuw te beginnen, ondanks alle hulp en steun. Vaak blijven deze mensen wel in de buurt van de voet van de berg. Want iedereen die eenmaal op de berg is geweest, wil uiteindelijk toch de top ervan bereiken. Sommige ontpoppen zich als echte supporters en schreeuwen de longen uit hun lijf.

En of het nou druk is of rustig op de berg, uiteindelijk iedereen streeft hetzelfde doel na.
Elkaar aan het wankelen brengen is alleen maar een extra risico. Daar zit niemand op te wachten.