Iedereen kent ze wel. Die dansende beren. Die dansen op de maat van de muziek. Je ziet ze nog vaak in Oost Europa. Met een ketting door de neus. Maar weet je hoe dat geleerd wordt, dat dansen.

De beer staat in een kooi. Die kooi heeft een ijzeren vloer. En onder die ijzeren vloer, staat een gas-brander. Elke dag komt het baasje en stookt de vloer heet. Zo heet dat op een gegeven moment die beer zijn voetjes begint op te tillen. Eerst de linkse en dan de rechtse. En op dat moment pakt de baas zijn viool en begint te spelen. Hij speelt de mooiste muziek. En de beer tilt zijn voetjes op. Eerst de linkse en dan de rechtse. Dit doet zijn baasje elke dag. Vloer heet stoken. Beer voelt voeten verbranden dus tilt de voetjes op. En de baas begint te spelen. En te spelen en te spelen.

Maar op een dag gebeurt er iets. Het baasje stookt de vloer niet heet. Maar pakt zijn viool en begint te spelen, en te spelen en te spelen. En de beer, de beer voelt zijn voetjes heet worden, hij voelt ze pijn doen. Pijn alsof ze verbranden en begint te dansen en te dansen. Hij tilt zijn voetjes op eerste de linkse dan de rechtse. Maar die pijn is niet echt, de vloer is niet meer heet. En de beer hoeft niet meer te dansen.

En dat hebben wij gedaan met het roken. Altijd die peuk erin. Bij elke gelegenheid. Als we iets goeds gedaan hebben, als we ons verdrietig voelen. Als we tot rust komen of extra energie nodig hadden. Elke dag stookte we de vloer onder onze voeten heet. En stonden we te dansen op de maat van de muziek. De muziek des levens.

Wanneer zullen we verlost zijn van die peuken. Als we ons realiseren dat de vloer niet meer heet gestookt wordt en dat we niet meer hoeven te dansen. Te dansen op de maat van de muziek.

Daarom loop ik met een klein beertje rond. En elke keer als ik zin heb in een peuk. Na al die weken, maanden misschien wel jaren. Dan weet ik dat het niet echt is. De vloer wordt niet meer heet gestookt. Ik hoef niet meer te roken.

(Geschreven door Maarten)