Ik ben Bert, 58 jaar jong. Sinds 1977 was ik pijproker. Met een voorraad van zo'n 35 pijpen en verschillende soorten tabak was het pijproken meer een stukje cultuur. Ik kon ervan genieten. Inhaleren deed ik niet. Bij pijproken gaat het om de smaak van de tabak. Maar ondertussen was het pijproken wel verslavend. Op kantoor lastte ik elke dag zo'n drie rookpauzes in. Thuis heb ik een werkkamer waar ik regelmatig heen vluchtte om de brand erin te steken.Per dag rookte ik 8 pijpen leeg.

De laatste tijd ontwikkelde ik een vervelende hoest met vastzittend slijm. Daar baalde ik van. Ik wilde daar van af. Op zondagavond 25 mei 2014 nam ik me voor om de volgende dag eens te proberen om niet te roken. Zo'n poging had ik nog nooit gedaan. Wie weet hoe lang ik het volhoud, dacht ik.

Tot mijn eigen verbazing lukte het me de volgende dag prima om niet te roken. 's Avonds vertelde ik mijn vrouw dat ik de hele dag niet gerookt had en het voornemen had om te stoppen. Mijn vrouw steunde me gelijk. De eerste twee weken nam ik elke dag toch nog pijpen en tabak mee naar kantoor, maar ik kon er goed van afblijven.

Vorige week een week met vakantie geweest en de pijp met tabak thuis gelaten. Ik had het gevoel het diepe in te gaan. Maar het lukt me nog steeds prima. Nu alweer 5 weken.

Er zijn momenten waarop ik zin in een pijp roken heb. Maar dat zit duidelijk tussen mijn oren. Momenten waarop ik vroeger altijd een pijp opstak, zoals na de maaltijd. Daar moet ik even doorheen. Momenteel zijn er zo'n drie momenten op een dag waarop ik zin in roken heb. Dat duurt even en dan ben ik het weer kwijt.

En mijn hoest ben ik helemaal kwijt. Ik ruik ook opeens veel beter. Verder merk ik niet dat mijn conditie verbetert. Die was voorheen ook prima. Dagelijks fiets ik tweemaal 10 kilometer woon/werkverkeer.

Ik vraag me alleen af hoe lang het kan duren voor ik helemaal van de behoefte om te roken af ben. Het niet roken bevalt me tot nu toe uitstekend. Ik had niet gedacht dat het me zo gemakkelijk af zou gaan, zonder hulpmiddelen.