Na enige twijfel, hier dan toch een dagboekje starten. 

Situatieschets: nu ruim 5 weken gestopt met roken. Met een historie van depressie en dissociatie niet een van mijn favoriete bezigheden, gezien het feit dat beiden, onherroepelijk, vroeg of laat opduiken. Elke keer weer is het balanseren tussen acceptatie van wat het stoppen oproept en oppassen voor angst om de angst. Stoppen op zich vind ik gemakkelijk. Ik heb nauwelijks cravings, bij rokende mensen zijn vind ik geen probleem en ook alcohol zonder sigaret, no problemo. Terwijl ik toch alweer 2,5 jaar ruim een pakje per dag rookte,  (sinds mijn laatste lange stop van 3+ jaar). 

Zo tussen de 3e en de 5e week begint het: veel heftige gevoelens van angst, soms heuse paniekaanvallen. Vaak 's nachts. Ik voel me veelal unheimisch, niet in mijn lichaam (dissociatief dus) en onder een soort constante spanning. Het gekke is dat het nietroken daarbij me dus nauwelijks moeite kost. Ik mis het niet, vind het niet specifiek lekker of vies ruiken. Ik sta er, op een enkel moment daargelaten, vrij neutraal tegenover. Ik twijfel niet en hoef mezelf niet in te houden om naar de dichtstbijzijnde pomp te gaan.

Uit ervaring weet ik dat de ergste interne reacties  na een maand of vier afzwakken. Het helpt me om op internet ervaringen van anderen te lezen en dan met name de verhalen van mensen waarbij de neveneffecten van stoppen meer dan gemiddelde hevigheid oproepen. Dat maakt het wat minder alleen, iets wat toch al wel een rol speelt bij depressie. Wellicht helpt het om hier af en toe wat  van me af te schrijven. Ik focus waar nodig: gaat het goed, dan geniet ik van de nieuwe hoeveelheid lucht,  het feit dat ik toch tussen de aanvallen door hier en daar al wel rustiger word, dat ik door het stoppen weer een nieuw groeiproces doormaak en uiteindelijk nog weer beter leer zorgen voor mezelf en aandacht leer besteden aan wat ik voel zonder de noodzaak te voelen dingen weg te moeten roken. En gaat het minder goed, dan... is dat ook maar zo.