Hallo,

ik ben Lis, 43 jaar. Vorige week ben ik voor de 2e keer betrapt door mijn zoon van 12. Betrapt op stiekem roken...jaja 43 en ik verbloem het nog net zo als op mijn 16e;-) In ons gesprekje wat daarop volgde, erkende ik zijn angst om mij te verliezen (de reclames doen hun werk!) maar besefte ik ook dat roken al vanaf mijn 15e een steeds terugkerende partner is.

Dit ben ik ook....Altijd weer beginnen 'voor de gezelligheid'  of mezelf voor de gek houdend met kleine sigaartjes. Steeds minder dwingend aanwezig, soms ook even een tijd niet, maar de laatste tijd zeker wel weer goed voor 4 a 5 momenten op de dag. Momenten waarin ik me terugtrek, stiekem. Want roken is, behalve op mijn werk waar wat trouwe, vrouwelijke bondgenoten zijn, bijna nergens meer gemeengoed.

Ik ben verslaafd. En dat is zeker een klem. Ook al zijn het misschien niet veel sigaretten, het is er, iedere dag meteen bij de koffie, buiten in de kou.

Ik heb nog 2 sigaretten in het pakje. Morgen is mijn trouwe metgezel niet bij de koffie. Hoef ik niet naar buiten en ga ik wel naar de acupuncturist. Vanaf 2 januari moet het afgelopen zijn. Last heb ik snel van moeten, maar liefdevol accepteren, blijkt niet te werken bij een verslaving. 

Ik kijk er tegenop, voel me ook door de periode van de maand, niet zo stevig in de schoenen staan. Hoop hier support te vinden en te geven.