Ik was 14 jaar toen ik hem voor het eerst echt ontmoette. Ik had hem al wel vaker gezien in gezelschap van anderen maar zelf nog geen kennis gemaakt. Ik was wel onder de indruk van zijn verschijning: lang, strak ik het vel en het leek me een hele eer om met hem om te gaan.
Ik weet het nog goed: we zaten met een stel klasgenoten op een terrasje in de zon en een van hen zei tegen me: ik stel je even aan hem voor.
Wow… eindelijk was het zover. Gelijk heb ik de stoute schoenen maar aangetrokken en heb hem mee naar huis genomen. Mn ouders waren niet thuis en we zijn samen op het balkon gaan zitten.
Eindelijk was hij van mij!! Het duizelde me letterlijk.

Hij was wel een allemansvriend…. Soms had ik hem voor me alleen, soms moest ik hem delen met een van mijn vriendinnen. Dat vond ik geen probleem want als ik hem nodig had was hij er altijd !!!
We hebben vele jaren lief en leed gedeeld.
Maar op een gegeven moment begon ik last van hem te krijgen, ondanks alles wat hij voor me deed.
Hij liep regelmatig in de weg. Zelfs na de sex met een lekker ding moest en zou hij zich er toch weer mee bemoeien. Zat ik in de kroeg dan liet hij me geen moment met rust. Had ik een vergadering dan probeerde hij mn aandacht te trekken en vroeg me zachtjes wanneer het nu eindelijk eens pauze was.
Bovendien moest ik altijd overal betalen voor hem.

Dit werkte op den duur niet meer. Hij nam me zo in beslag dat ik geen moment meer alleen was. Ik kreeg problemen met vrienden en mn relatie, want ik trok me steeds meer terug om maar bij hem te kunnen zijn.
Ik werd ziek van het alsmaar op tochtige hoekjes staan met hem, want in gezelschap kon ik me niet meer met hem vertonen omdat bijna niemand in mijn omgeving hem nog kon uitstaan vanwege alle aandacht die hij vroeg.

Wat had hij me nu eigenlijk al die jaren opgeleverd?
In feit had hij me meer gekost dan opgeleverd.
Geld, aandacht, gezondheidsproblemen…… hhmmm een heel fout vriendje dus.
Waarom had ik dat niet eerder gezien? Was ik zo verblind geweest? Alles wat telde was HIJ, HIJ, HIJ.
Hij vroeg zich nooit af hoe ik me voelde…. Bah wat een opdringerig type eigenlijk.

Ik ben naar hem toegegaan en heb gezegd: vanaf nu is het afgelopen. Ik ga weer kiezen voor mezelf. Ik ga uit eten zonder jou, naar de kroeg zonder jou, bijkletsen met vrienden zonder jou, lastige problemen oplossen zonder jou, bekijk het maar!!!

Het is af en toe nog moeilijk om zonder hem verder te gaan. Zoveel jaren hebben we lief en leed gedeeld, althans ik dacht dat we dat deelden, maar het was zooooo eenzijdig. HIJ wilde alle aandacht en of ik het nou wilde of niet HIJ drong zich steeds weer aan me op.
Hij probeert via vreemden en bekenden nog contact met me te krijgen. Ach kom op joh…. geef me nog een kans. Zo slecht ben ik toch niet voor je geweest? Denk eens terug aan alle mooie momenten die we samen hebben doorgebracht….
Maar NEE het is afgelopen, over, uit. Sorry maar ik heb je in de afgelopen jaren steeds weer een kans gegeven. Ik probeerde goede afspraken met je te maken. Een beperkter contact te onderhouden, je alleen op bepaalde momenten toe te laten etc. etc. Maar dat werkte niet want je hield je niet aan de afspraken en als ik je 1 vinger gaf nam je de hele hand.

Mocht je hem ergens tegenkomen…. Stop hem met zn kop in een emmer water!!
En let op!!! Hij opereert onder verschillende namen!!!
Sigaret, sjekkie, peuk, saffie……… dus je bent gewaarschuwd ;o))

(Geschreven door Noor)