Nog even en dan is het zover. Drie jaar rookloos. Ik kan het nog altijd niet geloven. Dat het me gelukt is, maar dit is wel het enige in mijn leven waar ik zelf de hand in had. Immers als je ziek bent en van het ene gezondheid probleem in het andere valt, daar heb je meestal weinig invloed op. Die peuken die brengen we zelf elke dag naar onze lippen, niemand die ons dwingt. Hoogstens dat vreemde stemmetje in je hoofd wat zegt dat je niet zonder kunt. Larie, natuurlijk kan je zonder je moet het alleen willen.

Als je diabetes hebt is roken nog slechter voor je lijf toch deed ik dik 20 jaar vrolijk mee. Zelfs toen ik gesommeerd werd om te stoppen schoot mijn lijf en geest in de stress, stoppen met roken. Jullie zijn compleet gek, dat kan toch niet, ik heb net te horen gekregen dat ik
Een ernstige oogziekte heb – de trigger van deze oogziekte is roken- Dan kan ik toch niet stoppen???? Ik moest alle hulptroepen inschakelen en ik kreeg een recept voor Zyban mee, wat ik nooit gebruikt heb. Twee maal las ik Carr twee keer niet uit, ben je gek, dan moet ik stoppen, dat gaat nog niet. Wel ging ik anders tegen roken aan kijken. Ging bewuster roken en wilde buiten roken en niet meer binnen. Ik ontwikkelde een enorme hoest. Een waar mensen je zorgelijk aan gaan kijken of je er niet misschien in blijft. Ik sliep een half jaar op de bank om mijn partner te ontlasten, want die kon door mijn gebulder niet slapen. Door het hoesten plaste ik regelmatig in mijn broek, ook erg gênant. Ik voelde me heel oud. En toen ik voor de zoveelste keer, midden in de nacht, met een kloppende ader in mijn hoofd op de wc zat en dacht mijn laatste uur heeft geslagen dacht ik. NU IS HET GENOEG.

Ik ga stoppen met roken. Ik rook onze voorraad nog op en dan haal ik geen nieuwe meer. Ik vertelde het aan mijn partner, die met me mee ging doen. Als jij stopt, dan stop ik ook. Ik had mijn pakje shag opgedraaid en had nog 4 sjaggie’s in mijn jaszak zitten. Ik zeg Sparkman vandaag is de laatste dag, morgen zijn we rook vrij. Onze laaste rookten we samen als een soort van vredespijpje. Vanaf die vrijdag morgen was ik een niet roker.

In het begin was ik erg vrolijk, daarna kwamen de wisselende buien en toen kwam daar de depressie. Ik was zo blij dat ik op dit forum mocht vertoeven en mijn ding kon doen. En ik ben er van overtuigd dat mede door dit forum ik het gered heb. Steunen en gesteund worden. (helaas rookt mijn partner nog altijd)
groetjes Spark