De wet van de verslaving
(The Law of Addiction)

“Het toedienen van een drug aan een verslaafde veroorzaakt een hernieuwde afhankelijkheid van de verslavende stof.”

Rokers zijn vaak woedend op me omdat ze geloven dat het mijn schuld is dat ze weer zijn gaan roken. Waarom denken ze dat? Tja, ik heb de nare gewoonte om er een halszaak van te maken iedere keer als een cliënt een trekje neemt of misschien maar een paar sigaretten. De roker vindt mijn argumenten zo overtuigend dat hij geen andere keus heeft dan volledig terug te vallen. Hij vindt dat ik hem gedwongen heb tot een levenslange afhankelijkheid dat zijn gezondheid zal schaden en hem uiteindelijk zijn leven zal kosten. Hij is er van overtuigd dat als ik niet zo’n enorm punt van het voorval had gemaakt, dat het bij die ene uitglijder had gebleven. Hoe kan het dat ik ‘s nachts een oog dicht doe in de wetenschap van wat ik heb gedaan?

Ik slaap prima, dank u. Want weet u, ik ben er niet verantwoordelijk voor dat die mensen weer zijn gaan roken. Daar zijn ze zelf volledig verantwoordelijk voor. Ze zijn teruggevallen omdat ze de belangrijkste wet m.b.t de nicotineverslaving hebben genegeerd – ze hebben dat ene trekje genomen. Dit is niet mijn wet. Ik ben geen rechter, jury en beul.

De wet van de fysiologische verslaving houdt in dat het toedienen van een drug aan een verslaafde een hernieuwde afhankelijkheid van de verslavende stof veroorzaakt. Ik heb die wet niet gemaakt. Ik voer die wet niet uit. Mijn werk is veel simpeler. Het enige dat ik doe, is die wet interpreteren. Dit betekent dat als de roker dat ene trekje neemt hij weer volop gaat roken of zich opnieuw door de afkickverschijnselen moet worstelen. De meesten kiezen niet voor de afkickverschijnselen.

Elke kliniek heeft een aantal cliënten die in het verleden één jaar of langer zijn gestopt. Ik had een cliënt die na 24 jaar niet gerookt te hebben een terugval had gehad. Hij had geen idee van het bestaan van die wet, dat een ex roker zelfs na 24 jaar niet volledig vrij is van de greep van de verslaving. Hij begreep niet dat de dag dat hij zijn “laatste” sigaret weggooide, hij voor de rest van zijn leven voorwaardelijk in vrijheid was gesteld. Maar gezien de manier waarop de wetten van fysiologische aard worden geschreven, is onwetendheid van de wet niet te verontschuldigen. Gemeten naar de maatstaf van het Amerikaanse rechtssysteem lijkt dit een wrede en ongebruikelijke straf. Maar zo is het nu eenmaal.

In plaats van naar een afkickkliniek te gaan, zou iemand die recent een terugval heeft gehad misschien beter zijn advocaat in de arm kunnen nemen die dan zijn zaak zou kunnen bepleiten over het waarom hij niet af en toe een sigaret zou mogen roken wanneer hij daar zin in heeft. Misschien kan hij er één keer mee wegkomen, door een meelevende jury onschuldig verklaard, en als een vrij en onafhankelijk persoon de rechtszaal uitlopen. Natuurlijk zal hij er waarschijnlijk geen probleem mee hebben om zijn zaak voor twaalf onpartijdige mensen te bepleiten en ze te overtuigen dat hij onschuldig is aan enig wangedrag. En, als hij gelukkig de rechtszaal uitloopt, een vrij en onafhankelijk man, zal hij waarschijnlijk een niet te beheersen behoefte krijgen en een sigaret opsteken.

Zoek niet naar mazen in de wet van de verslaving. Je zult jezelf waarschijnlijk veroordelen tot het opnieuw gaan roken. Het mag voor velen misschien hard en oneerlijk lijken, maar roken is een misdaad waar de doodstraf op staat. Probeer niet onder de regels uit te komen – STEEK NOOIT MEER EEN SIGARET OP.

Joel (whyquit.com)
Vertaling: Christle