Als de klok vanmiddag twee keer slaat, is het precies drie dagen geleden dat ik mijn laatste sigaret rookte. Vanmorgen voelde ik voor het eerst dat mijn lichaam bijna niet meer om nicotine vraagt. Dit is een opluchting aangezien ik nu ook de drop en salmiak-ballen kan laten liggen.

Ik ben Cold Turkey gestopt. Het was eigenlijk vanuit een opwelling waarin een aantal zaken op hun plaats vielen. Tijdens het roken van de laatste sigaret uit het pakje, keek ik rond op het balkon. De wind had enkele filters en as uit de asbak gewaaid, het was een redelijk armoedig gezicht. Verder dacht ik aan de nacht er voor, aan hoe ik mezelf steeds wakker hoestte. Zo'n irritante, tot kotsen toe tergende, klote-kriebelhoest. Ook schoot iemand door mijn gedachten bij wie laatst een ingrijpende diagnose is gesteld. Vanuit het niets had ik toen ineens de oplossing bedacht. Hij was zo simpel dat ik eigenlijk niet kon geloven dat het zou kunnen werken. Ik besloot het er toch maar op te wagen. Mijn oplossing: “ik koop gewoon geen nieuwe sigaretten”.

Het werkt wonderbaarlijk goed moet ik zeggen. Hoewel de echte test nog moet komen, namelijk het drinken van een aantal biertjes en dan zonder er bij te roken, denk ik dat het goed komt. Zo gauw je lichamelijk niet meer verslaafd bent, is de rest een kwestie van wilskracht, denk ik. Die wilskracht heb ik, hoop ik.

Ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan, ik hou jullie op de hoogte.