Het forum ikstop.nl lijkt nogal veel op de wachtkamer van een gemiddelde huisartsenpraktijk in Nederland. Het rare met die wachtkamer is, dat er altijd wel mensen zitten. Het maakt niet uit op welk tijdstip van de dag je er komt. 's Ochtends om 6 uur of 's nachts om 2 uur. Soms twee bezoekers, vaak een stuk of 7 en soms zelfs meer dan 15.

Wie zie je daar?
Vrouwen en mannen. Getrouwden en samenwonenden, singles en doubles. De desperado en de charmeur. De types zeiken en niet zeiken. De klagers en de vechters. De bluffers en de stillen. Kortom wat er op een doordeweekse marktdag op de straat loopt, je vindt het op het forum.

Het doel
Iedereen komt in de wachtkamer met 1 doel namelijk: andere sTOPPERS helpen of geholpen worden. Tenminste dat lijkt zo in eerste instantie. Want het zou zomaar kunnen dat meerdere mensen nog een ander doel hebben: de een wil altijd het laatste woord, de ander is aan het observeren voor zijn onderzoek, een derde is aan het flirten en een vierde voelt zich geroepen de pikorde in de wachtkamer te bepalen enzovoort. En dat andere doel bepaalt het gedrag van veel mensen.

Het gedrag
De een zegt wel wat, de ander kijkt alleen, de volgende probeert een gesprek op gang te brengen of te houden en weer een ander gooit zijn hele hebben en houden op straat. Er zijn er die alles kwijt willen over hun moeder, hun zoon, hun schoonvader, hun man, hun vriend, hun arts/tandarts/psycholoog etc. Anderen voeren in alle gesprekken (on)bewust de boventoon en snoeren zo anderen de mond. Ook heb je mensen die grof in de mond zijn en anderen die te aardig zijn. Sommigen laten zacht een poepie: je hoort het niet, maar ruikt het wel (of is het de lang niet gewassen jas van je buurman?) Dan zijn er nog mensen die contact proberen te leggen, die meelevend zijn, die willen luisteren, die willen helpen enzovoort. En er zijn altijd behulpzame figuren die de koffie rond delen. En wat de één als vervelend en bemoeizuchtig ervaart, vindt de ander onontbeerlijk gezellig. Er zijn er met lange tenen, met kromme tenen en zelfs zonder tenen. Maar gelukkig is tegenwoordig voor iedere soort voet aangepast schoeisel te krijgen. Je moet ze alleen even passen voor je ze aantrekt. En wat er ook gezegd of gedaan wordt, alles onder de triomf van het nix 1) : "moet kunnen"

De hokjes
ls je een poosje hebt zitten kijken, kun je mensen indelen in hokjes. Die daar denkt alleen maar aan sex, die daar in de hoek is een zeikerd zeg. Goh, dat is een lief vrouwtje. Wat een eikel daar op die bank zeg. Vervolgens kun je, als je ze allemaal een keer hebt horen praten (de manier waarop en waarover) het hokjes-plaatsen soms helemaal over doen. Blijkt helemaal niets van te kloppen. Soms denk je: "Had de dokter nu maar hoekjes gemaakt voor de lolschoppers en een hoekje voor de klagers en een hoekje voor de flirters en een hoekje voor de uitlokkers" Maar ja, daar begint de dokter niet aan. Dat zijn niet de belangen van de dokter. Of zou de dokter Big Brother spelen?

De botsing
Over het algemeen zijn het allemaal onbekende mensen waarmee je op dat moment moet zien om te gaan. Je zal ze een poosje moeten dulden, totdat je aan de beurt bent en die ellendige wachtkamer uit kan. Je kunt proberen die mensen jouw wil op te leggen, maar wat denk je: gaat dat lukken?
Je kunt proberen iemand te overtuigen van jouw normen en waarden, maar kan je dat niet beter in een 1 op 1 gesprek doen? Iedereen heeft een ander belang en iedereen vindt dat ie gelijk heeft. Dat wordt lastig. Daarom valt er wel eens een lelijk woord in de wachtkamer. Er ontstaan zelfs wel eens vechtpartijen. (Maar dat is niet hier hoor. Dat gebeurt alleen in achterstandswijken enzo) Tegenwoordig hebben de dokters wel een paar assistenten in dienst die als het te gek wordt iemand de mond kunnen snoeren. En ach, als er met modder wordt gegooid, dan loopt uiteindelijk iedereen in die wachtkamer maar wat aan te modderen.

De wachttijd.
Ik weet wel, ik zit hier tijdelijk. Toch vraag ik me wel eens af wat doe ik hier eigenlijk. Het duurt zo gruwelijk lang. En dan denk ik, ik kan beter morgen of volgende week of volgende maand terugkomen. Maar dan nog. Eigenlijk hoor ik nooit een belletje of een mooie stem: volgende patiënt.

Het belletje
Wacht eens. Het belletje lijkt verrek veel op een kwartje. Ik word niet binnen geroepen door de dokter. Ik word niet na de behandeling naar huis gestuurd. Gaat u hier maar zitten mevrouw, ik zit hier al zes maanden en ik ben nog steeds niet bij de dokter binnen geroepen. En bij nader inzien hou ik niet zo van wachtkamers.