Ongeveer 9 jaar geleden kwam het rookverbod in café's de wereld in. Voor mij een reden om te gaan roken. Al mijn vrienden gingen immers naar buiten om te roken, en als je daar zo staat in de kou, is het prettig om iets te doen te hebben. "Geef mij er ook 'ns één" zei ik, en een pakje later was ik verslaafd. Zo zorgde een maatregel om mensen van het roken af te krijgen ervoor dat ik met roken begon. Ik was ook al 17. Meestal begin je met roken als je wat jonger bent. Ik was 17 en zat op de universiteit. Misschien zul je denken dat mensen op de uni wel slimmer zijn dan dat, maar geloof me: nergens werd zoveel gerookt als buiten voor de faculteit! Waarom weet ik niet precies. Misschien was het stoer, misschien hielp het tegen de stress van de tentamens..  in ieder geval: ik was verslaafd.

Toen werd ik ziek. Ik kwam terecht in de wereld van de psychiatrie en geloof me: vergeet wat ik net zei over de universiteit; nergens werd zoveel gerookt als in de tuin van het psychiatrisch ziekenhuis! De ene naar de andere werd aangestoken, vaak met de oude sigaret omdat aanstekers verboden waren. Mensen met een psychische kwetsbaarheid roken nu eenmaal vaak, ik weet niet precies hoe dat zit. Misschien een soort houvast in moeilijke tijden... In ieder geval werd het mij zelfs afgeraden om te stoppen met roken! Gedurende 6 jaar rende ik ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Opname na opname, en ik bleef vrolijk doorpaffen. 

Nu ik al 2 jaar stabiel ben is het eigenlijk belachelijk om mijn bipolaire stoornis nog de schuld te geven van het feit dat ik rook. Ik heb het maatje niet meer nodig, ik kan het alleen. We zijn nu een paar dagen verder en het gaat me redelijk goed af. Als ik wakker word is het eerste waar ik aan denk een sigaret en het in slaap vallen gaat ook een beetje moeilijk, maar tot nu toe weet ik de verleiding goed te weerstaan. Al moet ik zeggen dat ik, omdat ik vanmiddag een sollicitatigesprek heb, vanochtend wel op het punt heb gestaan naar de Albert Heijn om de hoek te lopen. Ik had mijn jas en schoenen al aan, en net toen ik de deur open deed zag ik mezelf in de grote spiegel: grote verlangende ogen, een beetje een rare uitdrukking op mijn gezicht omdat ik er van overtuigd was dat ik mijn shot weer zou krijgen. Wil ik er echt zo uit zien? Nee! 

Dus heb ik een stuk fruit gepakt en ben gaan studeren. Stoppen met roken is zwaar. Ik heb het boek van Allen Carr gelezen en hoewel ik het een goed boek vind, vind ik het ook een beetje makkelijk gedacht. Natuurlijk moet je de juiste mindset hebben om te stoppen, maar het probleem van een verslaving is dat die door de kiertjes van die mindset heen kruipt en alsmaar verlangend naar die sigaret roept! 

Dan de bijwerkingen. Met mijn stoelgang is niks mis, het lijkt zelfs wel of die beter is dan voor het stoppen. Dat kan ook liggen aan de flesjes Yakult die ik heb aangeschaft, als voorzorgsmaatregel. Zoals ik al zei is in slaap vallen lastig. Ik zweet veel, overdag en 's nachts. Ik ben ongeveer tien keer per dag met mezelf in discussie. "Ga gewoon sigaretten halen joh, het laatste pakje ooit!"
-"Nee, ik ben nu al 2 dagen van het roken af en dan verpest ik het weer!"
"Als je het twee dagen vol houdt lukt je dat ook wel opnieuw, en dan langer!"
-"Ik wil niet roken!"
"Je wilt wél roken... kom op.. 1 sigaretje en dan leg je de rest van het pakje in de kast waar je het niet kan zien."

Het is een strijd. Maar ik ben wel opgewekt terwijl ik strijd. Ik ben blij dat ik gestopt ben, en hoewel het moeilijk is om te beseffen dat je niets mist, dringt dat toch langzamerhand tot me door. Mijn kat vind het geweldig. Die liep altijd weg als ik een sigaret op stak, maar nu ligt ze gerust een hele avond op mijn schoot te spinnen. Als dat al geen reden genoeg is om te stoppen...