1 juli 2017 werd speciaal voor mij. Ik ben 59 en heb een zeer gevuld leven achter de rug, waarvan het merendeel ten dienste van anderen stond.  Ik ben getrouwd en woon samen met mijn vrouw op spuwafstand van onze nationale luchthaven.  In de voormiddag had ik een paar boodschappen gedaan, maar tegen de middag begon ik een eigenaardige druk in de borststreek te voelen. Ik besefte nogal snel wat er aan het gebeuren was; het zit namelijk in de familie. Mijn vrouw reed me naar Gasthuisberg waar ik de definitieve diagnose kreeg: zwaar hartinfarct.  Binnen de 10 minuten na aankomst lag ik op een soort van operatietafel en was men bezig om 2 stents in mijn kransslagaders te plaatsen. Nogal indrukwekkend als je het "onverdoofd" moet meemaken. Maar ja, ik was altijd blijven roken...

Roken was een soort van "tijdsvulling" voor mij geworden. Ik rook sinds mijn 14de levensjaar en dat is een pak tabak en een nog groter pak centen... Ik heb een heel actief carrièreleven geleefd op Brucargo, de vrachtafdeling van de luchthaven waar ik expediteur luchtvracht ben geweest. Begonnen als simpel "klasseurke" tot ik uiteindelijk een eigen agentschap kon leiden. Ja, het is arbeidsintensief en als je geen stress aankan blijf je er beter weg. Ik heb nog de jaren meegemaakt, veel jaren, dat je mocht roken op de werkplaats, trein, bus, vliegtuig, openbare plaatsen en dergelijke, dus roken, alhoewel een gewoontehandeling, vond ik best genietbaar.  Dus ik bleef roken...

In 1995 kreeg ik een acute discushernie (L5/S1) en volgde de stomme raad op om me te laten opereren in Duffel. Tot nu toe ben ik reeds 5 maal op dezelfde plaats geopereerd en heeft de dokter van het RIZIV besloten om me invalide ter verklaren en thuis te zetten omdat ik zware pijnmedicatie dien te nemen (opioïden). Dus zit ik op mijn kont, willen of niet, sinds 2010. En ik bleef roken....

Ik had 1 geluk: altijd heb ik een goede fysiek gehad. Ik ben tot in mijn dertiger jaren blijven voetballen - op het laatst was het zaalvoetbal - en nam dat zeer serieus. Het feit dat ik jaren keeper ben geweest (zowel op het veld als in de zaal) zonder échte keeperstraining, heeft op zich al niet veel goed gedaan aan mijn rug, maar mijn fysiek stond er. Ik was nooit snel "buiten adem" door een trap op te lopen of dergelijke. Dus ik bleef roken...

Zoals ik al zei: het zit in de familie: zowel mijn vader, mijn oom als mijn grootvader zijn "gegaan" door hartproblemen. Zij rookten allemaal.  Ik was niet slimmer, dus ik bleeft roken...

En dus, op 1 juli ll. heeft mijn lichaam er anders over beslist en gezegd dat al dat roker er toch niet veel goed aan doet. En ik kan jullie verzekeren, op het moment dat je op een operatietafel ligt en er is iemand druk bezig om een kabeltje vanaf je pols naar je hart te duwen om een kransslagader te openen omdat je anders nooit meer zelf rechtkomt van diezelfde tafel, DAN weet je dat het voor serieus is en vervloek je elke trekt die je ooit van een sigaret hebt genomen. Als dàt geen "cold turkey" is, weet ik het ook niet meer.  Het is DE ervaring bij uitstek om je neus op de feiten te duwen: weten dat je aan het sterven bent terwijl er iemand half op je ligt die probeert je leven te redden, dat jij naar de kloten geholpen hebt door te blijven roken.

Ik ben open voor alle opmerkingen, verdiende verwijten en steunbetuigingen.  Dank U.