Hoi allemaal! 

Ik ben nu 46 dagen gestopt met roken. De eerste drie dagen, die normaal het moeilijkst zijn, vielen bij mij erg mee. Ik had het 'geluk' dat ik op dat moment veel pijn had en daardoor totaal geen behoefte had om te roken. Het lichamelijke afkicken is me dan ook  enorm meegevallen. Tja... Mijn vriend zal daar misschien anders over denken, want ik ben af en toe wel flink tegen hem uitgevallen, maar vergeleken met mijn vorige stoppogingen ben ik de eerste periode heel makkelijk doorgekomen.

Ik ben deze stoppoging een stuk milder voor mezelf dan de vorige keren. Ik ontzeg mezelf niets. Ik heb sinds ik gestopt ben een vol pakje sigaretten in huis. Als ik echt wil roken, dan mag het. Ik heb tot nu toe dat punt echter nog niet bereikt. Ik heb echt geen sigaret meer aangeraakt en geen trekje meer genomen. Eigenlijk gaat alles gewoon heel goed. 

Alleen ik moet wel iets bekennen. Ik vind gestopt zijn met roken echt heel erg stom! Ik vind het zo knap van de mensen op dit forum dat ze blij zijn met hun keuze en trots zijn op zichzelf! Ik heb dat niet. Als ze vandaag op het nieuws zouden zeggen dat roken toch totaal niet schadelijk blijkt te zijn, dan denk ik dat ik meteen een sigaretje op zou steken. Ik ervaar het echt als een gemis. Ik heb vijftien jaar gerookt. Sinds mijn twaalfde. Het voelt alsof het onderdeel is van wie ik ben. Ik ben er 'volwassen' mee geworden. Het is niet dat ik extreem behoefte heb aan een sigaret of aan het gevoel dat het me geeft, maar het is een gemis in mijn dag waar ik nog heel erg aan moet wennen. 

Ik voel me lichamelijk ook nog niet beter. Ik ben sinds ik gestopt ben benauwd, verkouden, duizelig, etc. Ik weet dat deze verschijnselen over gaan, maar ik vind het soms zo moeilijk om de positieve kanten van het stoppen met roken in te zien! Ik vind het stoppen gewoon niet leuk. Ik hoop dat dat nog komt.