Hallo iedereen. dd5

Ik was gister 4 weken gestopt met roken.
ik ben er erg trots op maar ik maak mij zorgen dat ik de dagen bijhoud.
Het lijkt net of ik af aan het tellen ben tot ik weer begin.
het is nog steeds een dagelijkse bezigheid voor me.
en elke keer weer (dit is niet mijn eerste poging) maak ik mijzelf
na een tijdje wijs dat ik niet stop voor mijzelf, maar voor mijn vriend (hij rookt niet).
en uiteindelijk besluit ik dan ''dat hij mij moet accepteren zoals ik ben'' met sigaret op mijn mond dus.

Ik ben iemand die graag de zaak onder controle heeft,
alle emoties en gevoelens opkropt zodat het uiteindelijk uitbarst als een bom.

Nu, zonder sigaretten, geeft mij dit een gevoel van machteloosheid,
ik voel mij zo emotioneel, ik weet niet hoe ik met deze ''altijd bedrukte'' gevoelens om moet gaan
en heb het gevoel er langzaam depressief van te worden.
Ik moet huilen om elk dingetje dat verkeerd gaat,
en heb het gevoel dat ik te weinig gesteund word,
en er te weinig van me gehouden word.

Nu ik het opschrijf lijkt het allemaal zo dramatisch.
Ik zou me wel aan het aanstellen zijn,
1 van die gevoelens, waar ik weer niet mee om kan gaan.

Sigaretten vind ik nu heerlijk ruiken,
maar ik probeer mij altijd de negatieve dingen eraan te herinneren.

zoals de vieze tabaksmaak die ik sochtends altijd in mijn mond had,
en hoeveel beter ik nu proef en ruik dan toen ik nog rookte.
Ik vind het heerlijk om te wandelen,
vooral nu met die herfstlucht, (het is eigenlijk nog zomer, ik weet het)
ik ruik nu de modder en het pas gemaaide gras, en voorheen rook ik niks anders
dan mijn sigaretje.

Ik hoop op deze site wat begrip te vinden,
want ik heb niet het idee dat mijn vriend me begrijpt
(hij heeft zelf nooit gerookt)
en ik hoop dat iemand tips heeft om om te gaan met deze voor mij ''nieuwe en zware'' gevoelens.

Groetjes van mij.