Hallo allemaal,

Jullie kunnen mijn verhaal lezen in de rubrieken betreffende stoppen à la "cold turkey".  Wat velen blijkbaar niet schijnen te beseffen is het feit dat "cold turkey" stoppen je ook kan opgelegd worden, dus zonder dat je er zelf voor kiest.  Ik ben in deze situatie en ik vraag mij af of er nog anderen op dit forum aanwezig zijn.

Opgelegde cold turkey overkwam mij op 1 juli 17 toen ik een hartinfarct kreeg en mijn echtgenote mij dringend binnenreed op Gasthuisberg te Leuven. Het was kantje boord en ik moet het niet proberen te ontkennen: de sigaret was één van de grootste redenen.  Er zijn wel bijkomende factoren. In 1995 kreeg ik een acute discale hernia (L5/S1 voor de kenners) en liet ik me opereren. In totaal kreeg ik 5 operaties op dezelfde plaats tot de situatie niet meer operabel was. De pijn evenwel, mijn oude vriend, die liet me niet in de steek en die bleef. Medicatie ging van zwaar (Valtran) naar zwaarder (opioïden).  Ik had een fantastisch job (expediteur luchtvracht) op Brucargo en bleef zelfs (of probeerde toch) werken op die zware medicatie. De situatie wreekte zich in 2010 en bibi (den deze, dus) werd opeens statutair invalide verklaard en mocht niet meer gaan werken van controledokter RIZIV. En wat doe je dan, thuis? In het begin krijg je nog wat aandacht van collega's en klanten maar je moet het niet mooier maken dan het is: na 6 maand weet niemand meer wie je bent....  Vordering op medisch gebied zat er niet in: af en toe een controle bij het LAC (Pijncentrum in Pellenberg) waar, als ik het maar vroeg, de medicatie werd aangepast of epiduralen werden voorgeschreven die inderdaad een tijdje hielpen.

Maar wat je wel doet: je kweekt een voedingsbodem voor een hartziekte, zeker als het in de familie zit. Je doet veel minder en wat je doet is meestal tegen de zin. Je kijkt uit naar je volgende morfinepilletje en je probeert de dag door de computeren of, als je een goede dag hebt, eens naar de Leuvense vaart te gaan om een visje te verschalken. Kortom, je help driftig mee aan het verstoppen van je kransslagaders. Nochtans liet ik elke 6 maanden bloed nemen voor algemene controle, maar er werd nooit met een alarmbel gezwaaid...?  Neen, ik leg de fout of oorzaak niet bij mijn dokter. Dat was ik zelf. Alhoewel ik al jaren last had van hoge bloeddruk (18/13 met inname van co-bisoprolol was normaal bij mij) wilde ik dit signaal niet verstaan tot het uiteindelijke verdict zich opdrong.

Zijn er nog mensen die zich herkennen in deze situatie(s) en zich willens nillens moeten neerleggen bij een cold turkey ervaring?

Sterkte aan allen...!!!