Afgelopen woensdag was mijn stopdag! Ik rook al een aantal jaar, met wel tussenpozen van stoppen. Sommige periodes succesvoller dan andere

Ik ben dit keer gestopt met behulp van het boek van Robert West en sinds woensdag ook nicotinepleisters. Dit is de eerste keer dat ik echt goed gebruik van pleisters en ik moet zeggen dat het het een klein beetje makkelijker maakt. Alhoewel vandaag de muren wel op me afvliegen en ik in strijd ben met de stemmetjes in mijn hoofd.

Van die gedachtes als "als ik mijn teen stoot, dan mag ik een pakje sigaretten halen" of "als mijn vriend zus en zo reageert, dan ga ik echt een pakje halen en dan stop ik de dag daarna weer".

Maar ik ben er zo klaar mee. Iedere keer zorgen om mijn gezondheid. En dan maar denken, ach die ene sigaret maakt het verschil niet. Of die ene dag nog roken zal geen schade veroorzaken. Maar zoals we allemaal weten, wordt die ene sigaret een pakje en dat ene pakje worden er veel te veel.... En dan maar weer tijdens een pauze van een vergadering snel naar buiten, in de kou, regen of sneeuw en daar je sta je dan treurig te zijn, alleen maar omdat je verslaafd bent. Of dat je met de trein reist en hoopt dat je wat langer op je aansluiting moet wachten, zodat je nog een sigaret kunt roken. Of je bent uit eten en kijkt bij de ander bijna het bord leeg, zodat je met goed fatsoen naar buiten kunt, voor dat sigaretje.

Nee, ik ben er echt klaar mee! Maar dat wil helaas niet zeggen, dat het makkelijk gaat. Zweterige handjes, onrustige nachten, de stemmen van de sigaretten die smoesjes zoeken om weer te beginnen, onrustig gevoel... Ach, het zal voor veel wel herkenbaar zijn. Ik hoop op het forum wat extra steun en kracht te vinden, zodat ik met een trots-gevoel over een tijdje kan zeggen "nee, ik rookte vroeger wel, maar nu al lang niet meer!"