Hallo Allemaal, 

Drie maanden geleden zijn mijn huisgenoot (en beste vriendin) en ik samen gestopt met roken en blowen. Omdat we onze joints met tabak rookten en het blowen eigenlijk een nog problematischere verslaving was als het roken, besloten we met beide te stoppen. Dit vooral op aandringen van mijn huisgenoot, zelf had ik het ook prima gevonden om in eerste instatntie eerst alleen met blowen te stoppen, om daarna naar het roken te kijken, maar ik dacht ach, waarom ook niet?

Twee maanden lang ging dit goed, we motiveerden elkaar en iedere maand gingen we van ons overgebleven geld uit eten om te vieren dat we weer een maand gestopt waren. Na deze twee maand ben ik samen met mijn vriend een week op vakantie gegaan. Toen ik terugkwam van vakantie merkte ik aan verschillende signalen dat mijn huisgenoot weer rookte. Nadat ze meerdere keren ontkent heeft en uiteindelijk 2 weken actief heeft gelogen gaf ze met enige tegenzin toe dat ze toch weer blowde en rookte. Volgens haar loog ze hierover omdat ze het mij niet moeilijker wilde maken. Toch heeft ze ook niemand anders verteld dat ze weer begonnen was.

Ze wilde niet volop overdag weer gaan roken en ook niet sociaal blowen, maar de joint voor het slapengaan was haar toch te dierbaar. In de week daaropvolgende hoorde ik dat ze van meerdere personen nog complimenten of verwijzingen over het niet roken in ontvangst heeft genomen, zonder eerlijk toe te geven dat ze alweer begonnen was. Ondanks haar voornemens vertelde ze me een halve week later al dat ze ´even sigaretje´ ging roken en heeft ze de beide keren dat onze beste vriend op bezoek was samen met hem geblowt. De eerste keer was ik hier niet bij, de tweede keer wel. Het komt er op neer dat ze telkens zegt een bepaalde lijn niet over te (willen) gaan, en dat ze dit de volgende dag toch doet of blijkt dat ze dit allang gedaan heeft.

Nu weet ik dat het stoppen met roken en blowen iets heel persoonlijks is, en dat ieder zijn eigen proces heeft. Toch voelt het voor mij als verraad dat ze weer begon de eerste avond dat ik er niet was om haar te 'controleren'. Dit is voor zover ik weet, want ze is nergens eerlijk over tenzij ik het zelf geraden heb. Ik merk zelf dat ik ontzettend boos word van haar gedrag en er slecht tegenkan dat ze nog steeds complimentjes blijft ontvangen zonder eerlijk te zijn. Ik heb het gevoel dat ze het niet meer kan opbrengen mij wel te steunen in mijn proces, wanneer ik haar vertel over mijn moeilijke momenten is haar meest begripvolle antwoord ´tja, dat kan ik mij voorstellen´. Ook heb ik het gevoel dat ze het irritant vind dat ze dankzij mij niet meer binnen mag roken, en dat ik wel nog positieve gesprekken voer over het feit dat ik nu 3 maanden gestopt ben met bijvoorbeeld onze beste vriend of onze buurvrouw. Daarnaast ben ik bang dat ik, doordat ik de enige ben die niet rookt en blowt, een buitenstaander word in onze vriendengroep. Het feit dat er twee mensen stoned zijn doet toch iets met de sfeer, en als niet-blower mag ik daar ineens geen mening meer over hebben. Ik merk dat de frustratie over dit onderwerp mij van binnenuit opvreet, dat het mij bezighoud en dat ik er ook verdrietig over ben. Mijn vriend word horendol, zo veel heb ik het erover. Wat maakt dat ik dit zo ervaar weet ik zelf ook niet, ik heb het idee dat ik, nu meer dan in het begin, sowieso wat neerslachtig ben. 

Hebben jullie tips voor mij hoe ik ervoor kan zorgen dat ik mij geen buitenstaander ga voelen en bovenal, hoe ik voor mijzelf de motivatie er in houd? 

Mijn excuses voor het lange bericht. Zoals ik eerder al aangaf zit het onderwerp mij vrij hoog, ik zou nog veel meer willen vertellen en frustraties willen uitten, maar uit beleefdheid voor jullie en mijn huisgenoot houd ik dat nu maar even in, voordat jullie mij net zo zat zijn als mijn vriend, haha.