Beste allemaal,

Afgelopen zondag ben ik gestopt met roken. We hadden dit weekend een bruiloft en had met mezelf en mijn man (niet roker) afgesproken dat ik na de bruiloft zou stoppen met roken.

Dit is overigens niet de eerste poging, ik denk wel de 10e keer. Maar deze keer was anders: ik zag mezelf vanaf moment 1 als een NIET roker, vond mezelf niet zielig (zoals ik dat met eerdere stoppogingen wel had). Ik was er gewoon klaar mee en stond er heeeeeel positief in.
Tot gisteren...

We waren op bezoek bij een stel vrienden en mijn beste vriendin stelde voor om buiten een sigaretje te gaan roken. Ik zei dat ik wel alleen meeliep, waarop zij zei: "Oh..ben je weer gestopt?" Dacht op dat moment: meid, klopt, maar nu ECHT!
Totdat we buiten zaten en ik haar zag roken. De eerste keer dat ik met een "gezelligheidsmomentje" werd geconfronteerd.. Mijn positiviteit sloeg om, in 1 keer! Ben er nog steeds van onder de indruk dat mijn gevoel van " Ik ga het redden, ik ben nu echt gestopt" in 1 moment, in 1 sec, om kon slaan in "och...zo'n sigaretje was toch altijd wel gezellig..."
Nee, ik heb niet gerookt, gelukkig. Maar zo was er wel weer dat stemmetje...dat vervelend stemmetje wat zegt dat het ok is om een hijs te nemen c7 En dat na 5 zeer succesvolle dagen waar ik de volle 100% in mezelf geloofde.

En nu zit ik hier, op zoek op het internet naar een forum waar ik met medelotgenoten dit kan bespreken.
In het begin van de week had ik dit helemaal niet nodig, ik was gewoon een niet roker. Nu ben ik zo bang dat dit uiteindelijk een wilskracht methode wordt...

Hallo Lieve mensen.. Mijn naam is dus Kim Thijssen ben 29 jaar en nu 6 dagen gestopt, cold turky.

Lieve groetjes, Kim